Współuzależnieniem określa się zespół skutków psychologicznych, które w sposób bezpośredni wynikają ze współżycia rodzinnego z osobą uzależnioną od alkoholu. W wyniku choroby alkoholowej jednego z członków rodziny dochodzi do zmian w jej funkcjonowaniu. Konsekwencje uzależnienia dotykają wszystkich członków rodziny, mimo, iż nie są oni uzależnieni.
Jak powstaje syndrom współuzależnienia? Jak można pomóc osobie współuzależnionej? Czy rodzina borykająca się z problemem alkoholowym może funkcjonować „normalnie”?
Cechy osoby współuzależnionej
Syndrom współuzależnienia charakteryzuje określony zespół cech osobowości w obszarze między innymi emocjonalnym oraz relacji z innymi. Aspekt emocjonalny współuzależnienia objawia się w podatności na występowanie zaburzeń lękowych oraz depresyjnych. Z powodu niestabilności emocjonalnej osoba współuzależniona może nie ufać sobie i znacznie zaniżać swoje poczucie wartości. W efekcie niechętnie podejmuje działania i aktywności, których celem jest jej własny rozwój. Znacznie częściej obserwuje się tendencje do uległości i pasywności. W kontaktach z innymi osoba współuzależniona może dążyć do przejęcia kontroli.
W wielu przypadkach osoby współuzależnione stronią od kontaktów z innymi. Wynika to przede wszystkim z osłabionej zdolności do komunikowania swoich potrzeb i oczekiwań oraz niestabilności emocjonalnej.
Syndrom współuzależnienia najczęściej dotyka partnera osoby uzależnionej, przy czym część objawów może być także widoczna u dzieci. Wynika to z faktu, iż żyją one w poczuciu niepewności i nieprzewidywalności. To często stanowi podstawę wypracowywania mechanizmów obronnych, które polegają na przyjmowaniu przez dziecko ról mających mu pomóc odnaleźć się w nowej sytuacji.
Jakie korzyści przynosi terapia osób współuzależnionych?
Celem terapii osób współuzależnionych jest poprawa jakości ich życia. Jest ona możliwa dzięki wiedzy oraz umiejętnościom psychologicznym i interpersonalnym. W trakcie terapii osoba dotknięta syndromem współuzależnienia:
rozpoznaje wpływ problemu współuzależnienia na funkcjonowanie rodziny jako całości, jak również na funkcjonowanie poszczególnych jej członków,
zdobywa wiedzę dotyczącą współuzależnienia,
zmienia przekonania tworzące współuzależnienie,
zmienia swoje zachowanie i postawę wobec osoby uzależnionej,
rozpoczyna proces zmiany stosunku do samego siebie,
zdobywa umiejętności psychologiczne i interpersonalne niezbędne do poprawy jakości swojego życia,
uzyskuje wgląd w motywy własnych zachowań,
rozpoczyna proces troszczenia się o spełnianie własnych potrzeb i pragnień.
Terapia jest procesem długim i niełatwym. Trudność wynika przede wszystkim z faktu, iż osoba współuzależniona boryka się z problemami z dwóch stron – swojej oraz bliskiej uzależnionej osoby. Te dwa obszary wzajemnie na siebie wpływają i należy patrzeć na nie całościowe.
Terapia opiera się na spotkaniach indywidualnych bądź grupowych z psychologiem, który jest terapeutą uzależnień. Terapia indywidualna jest na ogół krótkoterminowa. Na spotkania terapeutycznej grupy wsparcia można uczęszczać przez dłuższy czas.
Terapia osób współuzależnionych od alkoholu
Współuzależnieniem określa się zespół skutków psychologicznych, które w sposób bezpośredni wynikają ze współżycia rodzinnego z osobą uzależnioną od alkoholu. W wyniku choroby alkoholowej jednego z członków rodziny dochodzi do zmian w jej funkcjonowaniu. Konsekwencje uzależnienia dotykają wszystkich członków rodziny, mimo, iż nie są oni uzależnieni.
Jak powstaje syndrom współuzależnienia?
Jak można pomóc osobie współuzależnionej?
Czy rodzina borykająca się z problemem alkoholowym może funkcjonować „normalnie”?
Cechy osoby współuzależnionej
Syndrom współuzależnienia charakteryzuje określony zespół cech osobowości w obszarze między innymi emocjonalnym oraz relacji z innymi. Aspekt emocjonalny współuzależnienia objawia się w podatności na występowanie zaburzeń lękowych oraz depresyjnych. Z powodu niestabilności emocjonalnej osoba współuzależniona może nie ufać sobie i znacznie zaniżać swoje poczucie wartości. W efekcie niechętnie podejmuje działania i aktywności, których celem jest jej własny rozwój. Znacznie częściej obserwuje się tendencje do uległości i pasywności. W kontaktach z innymi osoba współuzależniona może dążyć do przejęcia kontroli.
W wielu przypadkach osoby współuzależnione stronią od kontaktów z innymi. Wynika to przede wszystkim z osłabionej zdolności do komunikowania swoich potrzeb i oczekiwań oraz niestabilności emocjonalnej.
Syndrom współuzależnienia najczęściej dotyka partnera osoby uzależnionej, przy czym część objawów może być także widoczna u dzieci. Wynika to z faktu, iż żyją one w poczuciu niepewności i nieprzewidywalności. To często stanowi podstawę wypracowywania mechanizmów obronnych, które polegają na przyjmowaniu przez dziecko ról mających mu pomóc odnaleźć się w nowej sytuacji.
Jakie korzyści przynosi terapia osób współuzależnionych?
Celem terapii osób współuzależnionych jest poprawa jakości ich życia. Jest ona możliwa dzięki wiedzy oraz umiejętnościom psychologicznym i interpersonalnym. W trakcie terapii osoba dotknięta syndromem współuzależnienia:
Terapia jest procesem długim i niełatwym. Trudność wynika przede wszystkim z faktu, iż osoba współuzależniona boryka się z problemami z dwóch stron – swojej oraz bliskiej uzależnionej osoby. Te dwa obszary wzajemnie na siebie wpływają i należy patrzeć na nie całościowe.
Terapia opiera się na spotkaniach indywidualnych bądź grupowych z psychologiem, który jest terapeutą uzależnień. Terapia indywidualna jest na ogół krótkoterminowa. Na spotkania terapeutycznej grupy wsparcia można uczęszczać przez dłuższy czas.
Błąd: Brak formularza kontaktowego.
Ostatnie wpisy