Współcześnie terapia behawioralno-poznawcza jest uważana za jedną z najbardziej skutecznych metod postępowania terapeutycznego. Terapeuci sięgają po narzędzia terapii behawioralnej głównie w pracy z pacjentami cierpiącymi na zaburzenia psychiczne o podłożu depresyjnym i lękowym.
Jak przebiega terapia poznawcza? Jaką rolę pełni terapeuta w procesie leczenia? Czy terapia behawioralno-poznawcza może być szkodliwa? W poniższym artykule przedstawiamy terapię poznawczą od przysłowiowej kuchni, z wszystkimi jej zaletami i mankamentami.
Terapia behawioralna w ujęciu historycznym
Terapię behawioralno-poznawczą opracował w latach 60. XX wieku amerykański psychiatra Aron Beck. Głównym założeniem jego teorii, a zarazem późniejszego narzędzia terapeutycznego jest przekonanie, że wzorce zachowań człowieka stanowią wypadkowe wzajemnego przenikania i oddziaływania na siebie myśli, emocji i zachowań jednostki.
Doświadczaniu przez człowieka życia towarzyszą różne emocje, nie zawsze pozytywne. To właśnie pod ich wpływem człowiek utrwala pewne konkretne zachowania, po które sięga w podobnych sytuacjach. Reakcje są w tym przypadku nawykowe i automatyczne, a co za tym idzie jednostka nie ma świadomości, iż reagując w określony sposób na daną sytuację rani innych lub przysparza sobie problemów.
Rolą klasycznej terapii behawioralnej jest identyfikacja zniekształconych interpretacji rzeczywistości i ich zastępowanie właściwymi, w ślad za którymi idą pożądane i społecznie akceptowane wzorce zachowań. Trudność terapii leży w „zmuszeniu” pacjenta do refleksji nad sytuacjami i zachowaniami, które są dla niego oczywiste.
Terapia poznawcza w ujęciu praktycznym
Podstawowym zadaniem terapii poznawczej jest identyfikacja zaburzonych obrazów rzeczywistości. To czyni omawiane narzędzie terapeutyczne doskonałym wyborem dla pacjentów borykających się z zaburzeniami psychicznymi bazującymi na lęku i depresji. Po terapię behawioralno-poznawczą bardzo często sięgają także terapeuci pracujący z pacjentami cierpiącymi z powodu fobii, lęków napadowych, nerwic, depresji, zaburzeń odżywiania, zaburzeń kompulsywno-obsesyjnych, schizofrenii i stresu pourazowego.
Ze względu na przebieg samej terapii oraz możliwe do osiągnięcia rezultaty terapię behawioralną poleca się także kobietom cierpiącym na depresję poporodową (depresja poporodowa postrzegana jest tutaj jako zniekształcenie postrzegania rzeczywistości oparte na lęku) oraz osobom narażonym na długotrwałe oddziaływanie silnego stresu. Zdarzają się również przypadki, kiedy terapia poznawcza jest wykorzystywana w procesie resocjalizacji więźniów.
Jak to działa?
Podczas terapii behawioralno-poznawczej pacjent z pomocą wykwalifikowanego terapeuty rozkłada na czynniki pierwsze sytuacje, które wywołują efekt w postaci zaburzonego postrzegania rzeczywistości. Bierze się tu pod uwagę nie tylko bodziec, który doprowadził do danej sytuacji, ale również specyficzny sposób myślenia pacjenta, jego uczucia i odczucia fizyczne, a także zachowanie stanowiące reakcję na bodziec. Poprzez analizę sfery emocjonalnej dochodzi się do przyczyny zniekształconego postrzegania, co pozwala zastąpić zniekształcony obraz obrazem właściwym.
Terapia behawioralno-poznawcza od kuchni
Współcześnie terapia behawioralno-poznawcza jest uważana za jedną z najbardziej skutecznych metod postępowania terapeutycznego. Terapeuci sięgają po narzędzia terapii behawioralnej głównie w pracy z pacjentami cierpiącymi na zaburzenia psychiczne o podłożu depresyjnym i lękowym.
Jak przebiega terapia poznawcza? Jaką rolę pełni terapeuta w procesie leczenia? Czy terapia behawioralno-poznawcza może być szkodliwa?
W poniższym artykule przedstawiamy terapię poznawczą od przysłowiowej kuchni, z wszystkimi jej zaletami i mankamentami.
Terapia behawioralna w ujęciu historycznym
Terapię behawioralno-poznawczą opracował w latach 60. XX wieku amerykański psychiatra Aron Beck. Głównym założeniem jego teorii, a zarazem późniejszego narzędzia terapeutycznego jest przekonanie, że wzorce zachowań człowieka stanowią wypadkowe wzajemnego przenikania i oddziaływania na siebie myśli, emocji i zachowań jednostki.
Doświadczaniu przez człowieka życia towarzyszą różne emocje, nie zawsze pozytywne. To właśnie pod ich wpływem człowiek utrwala pewne konkretne zachowania, po które sięga w podobnych sytuacjach. Reakcje są w tym przypadku nawykowe i automatyczne, a co za tym idzie jednostka nie ma świadomości, iż reagując w określony sposób na daną sytuację rani innych lub przysparza sobie problemów.
Rolą klasycznej terapii behawioralnej jest identyfikacja zniekształconych interpretacji rzeczywistości i ich zastępowanie właściwymi, w ślad za którymi idą pożądane i społecznie akceptowane wzorce zachowań. Trudność terapii leży w „zmuszeniu” pacjenta do refleksji nad sytuacjami i zachowaniami, które są dla niego oczywiste.
Terapia poznawcza w ujęciu praktycznym
Podstawowym zadaniem terapii poznawczej jest identyfikacja zaburzonych obrazów rzeczywistości. To czyni omawiane narzędzie terapeutyczne doskonałym wyborem dla pacjentów borykających się z zaburzeniami psychicznymi bazującymi na lęku i depresji. Po terapię behawioralno-poznawczą bardzo często sięgają także terapeuci pracujący z pacjentami cierpiącymi z powodu fobii, lęków napadowych, nerwic, depresji, zaburzeń odżywiania, zaburzeń kompulsywno-obsesyjnych, schizofrenii i stresu pourazowego.
Ze względu na przebieg samej terapii oraz możliwe do osiągnięcia rezultaty terapię behawioralną poleca się także kobietom cierpiącym na depresję poporodową (depresja poporodowa postrzegana jest tutaj jako zniekształcenie postrzegania rzeczywistości oparte na lęku) oraz osobom narażonym na długotrwałe oddziaływanie silnego stresu. Zdarzają się również przypadki, kiedy terapia poznawcza jest wykorzystywana w procesie resocjalizacji więźniów.
Jak to działa?
Podczas terapii behawioralno-poznawczej pacjent z pomocą wykwalifikowanego terapeuty rozkłada na czynniki pierwsze sytuacje, które wywołują efekt w postaci zaburzonego postrzegania rzeczywistości. Bierze się tu pod uwagę nie tylko bodziec, który doprowadził do danej sytuacji, ale również specyficzny sposób myślenia pacjenta, jego uczucia i odczucia fizyczne, a także zachowanie stanowiące reakcję na bodziec. Poprzez analizę sfery emocjonalnej dochodzi się do przyczyny zniekształconego postrzegania, co pozwala zastąpić zniekształcony obraz obrazem właściwym.
Błąd: Brak formularza kontaktowego.
Ostatnie wpisy