Bezsenność

O bezsenności mówimy, gdy ilość snu jest niewystarczająca lub niska, a także gdy niezadowalająca jest jakość snu.

Najczęstszy model bezsenności to problemy z zasypianiem, ale możliwe są również wielokrotne wybudzenia w nocy, przedwczesne wybudzenia rano czy sen o niskiej jakości, który nie daje odpoczynku.

Należy pamiętać, że bezsenność może być objawem choroby np. depresji, zespołów bólowych, chorób tarczycy, ale też samodzielną jednostką chorobową (bezsenność nieorganiczna).

Bezsenność pierwotna

To taka choroba w której objaw – bezsenność, nie jest powiązany z innymi zaburzeniami psychicznymi, używaniem substancji psychoaktywnych, czy chorobami somatycznymi.

Bezsenność samoistną określa się często mianem psychofizjologicznej, bo za jej pojawienie się są odpowiedzialne:

• nieprawidłowe nawyki dotyczące spania,
• wysoki poziom lęku i napięcia
• nadmierne obawy przed brakiem snu

Bezsenność wtórna

Mówimy o niej, kiedy zaburzenia snu nie są ściśle związane z innymi chorobami. Najczęściej towarzyszy różnego rodzaju zaburzeniom psychicznym: depresji, manii, zaburzeniom lękowym, schizofrenii. Często pojawia się w przypadku uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego, a także w sytuacji używania czy nadużywania alkoholu, narkotyków, dopalaczy.

Bezsenność często towarzyszy chorobom somatycznym: zespołom bólowym, chorobom zatok, tarczycy, chorobom układu krążenia i oddechowego.

Leczenie bezsenności

Leczenie rozpoczyna się od leczenia niefarmakologicznego tj. poprawy higieny snu, pracy z terapeutą poznawczo behawioralnym, stosowania technik relaksacyjnych. Jeżeli te metody nie przyniosą spodziewanych rezultatów, włącza się leczenie farmakologiczne bezsenności. Najczęściej stosuje się leki przeciwdepresyjne mające komponent uspokajający tonizujący i nasenny.

Unikamy typowych leków nasennych, ponieważ mają duży potencjał uzależniający dlatego powinno się jej stosować krótkookresowo.